Uitgelicht: Financiering binnen de keten
03-08-2016 | Kasja Reinders, Jan de Kroon |
Afgelopen week verscheen op CFO.nl het artikel ‘Financiering binnen de keten’ waarin wordt gesteld dat het Nederlandse bedrijfsleven nog altijd kampt met een te lange betalingstermijn. Gemiddeld duurt het nu 40,7 dagen voor een factuur wordt betaald terwijl hier wettelijk 30 dagen voor staan. Wat zou het betekenen wanneer alle bedrijven zich aan de wettelijke termijn zou houden? Wij vroegen experts Kasja Reinders en Jan de Kroon om een reactie.
Kasja Reinders – Treasury/Cash manager
Jan de Kroon – Owner & Managing Partner of Improfin Groep
Op zich is het bewondering waard dat grote ondernemingen initiatieven ontplooien om kleinere toeleveranciers in een betere werkkapitaal positie te brengen. Logisch is het ook dat andere partijen hier wel een rol bij willen spelen. Het vrijspelen van 2,5 miljard euro in vijf jaar lijkt daarbij een mooi streven. Toch is enige relativering gewenst.
Als 26 grote spelers samen aan de gang gaan met die 2,5 miljard dan kan dat m.i zelfs in een jaar. Grofweg betekent dat immers circa 100 miljoen per jaar. De ‘grote’ jongens kunnen dat lenen tegen een fractie van hetgeen de gemiddelde MKB-ondernemer aan rente betaalt. Laat staan wat het sommetje is als veel meer grote partijen er aan mee zouden werken.
Een tegenwerping kan zijn dat het administratief te complex is om sneller te kunnen ‘inlopen’.
Gelet op de purchase to pay-processen en de automatisering die je bij grote ondernemingen mag verwachten, is ook dat niet echt de beperkende factor. Zeker met ERP systemen, E-invoicing, FSSC’s en goed werkende interne supply chains, moet het makkelijk veel sneller kunnen dan die 40 dagen. Op dit punt; prachtige en gewaardeerde intentie. Maar het kan strakker.
Een relativering past ook bij de aanwending door het MKB dat plots ruimer in de jas komt te zitten. Op de eerste plaats is dat de veronderstelling dat de MKB-ondernemer ermee gaat investeren. Gelet op de economische vooruitzichten is dat nog maar de vraag. Groter is de kans dat de huisbank constateert dat de eerder verstrekte werkkapitaalfinanciering wat aan de ruime kant is. Om twee redenen zal er sprake zijn van een inperking van de limiet. Op de eerste plaats het streven van banken naar een kortere balans; immers gedreven door kapitaaleisen van de toezichthouder. Op de tweede plaats betekent een kleinere debiteurenpositie ook een relatief kleinere zekerheidspositie en daarmee een ander kredietrisico. Daardoor zal de prijs een hogere worden als limieten in stand blijven.
Overall dus een prima initiatief dat in veel supply chains tot voordelen zal kunnen leiden door een betere cash conversion cycle en het reduceren van ‘float’. De doelstellingen en de aanpak mogen wat mij betreft concreter en realistischer. Of een creditcardmaatschappij daar een rol in heeft is voor mij dan nog even de vraag.
